Vetrarfrí hægri bullunnar

Þá er komið að vetrarfríi. Ég legg frá mér bloggpennann. Snorri Hjartarson á hug minn allan. Ég þarf að sökkva mér niður í ritverk hans og allt annað verður að víkja. Andspænis orðsnilld Snorra, þess hæverska, rammíslenska skálds, verður sérhver maður orðlaus.

Ísland er í sókn. Við munum hrinda af okkur árásum níðinganna. Við njótum samúðar heimsins. Vinir okkar munu ljá okkur lið. En við verðum að leggja eitthvað af mörkum líka - Guð hjálpar þeim sem hjálpar sér sjálfur, var amma Sigrún vön að segja.

Við verðum að fleygja Samfylkingunni úr ríkisstjórn. Það getur enginn annar gert fyrir okkur. Það er allt í lagi að leyfa VG að sitja áfram, svo fremi sem Steingrímur viðurkennir mistök sín.

Svo mælti Snorri:

En standið ei ráðlausir rændir vorhuga, sjáið

roða hækkandi sólar slá felmtri hin gráu rögn;

enn er vegljóst, vakið í garðinum, trúið

og vitið ég kem hingað aftur í friðhelgri tign.